Toen mijn moeder een nieuwe telefoon kreeg, introduceerden wij, als liefdevolle zoon en dochter natuurlijk alle mogelijkheden van de telefoon die erbij horen: toevoegen van apps, nieuws, weerbericht, WhatsApp, Netflix en vele vele andere appjes. Voor mijn moeder van 74 jaar een compleet andere wereld met mogelijkheden en onmogelijkheden. Bellen doe je tenslotte met de telefoon en zelfs het zoeken op naam of een nummer intoetsen is al een hele beleving voor haar. Als ik iets aan mijn kinderen vraag hoe iets te doen of hoe iets werkt op de smartphone, wat ik nog niet eerder heb gebruikt, dan flitsen ze vliegensvlug over het scherm heen en binnen een paar seconde: kijk Pa, zo moet het! Dat moment, dat je je zoon of dochter aankijkt, vol verbazing en licht geïrriteerd met het enorme gevoel van domheid waarmee ze je achterlaten…. nou dat gevoel dus, dat gevoel heeft/had mijn moeder.
Vol trots vertelden wij haar: “Je kan ook beeldbellen mam.” Het voordoen terwijl je in de andere kamer staat, vol schaterlach, duidelijk hoorbaar door de ruimtes heen, introduceer je een andere manier van contact maken. Eenmaal thuisgekomen gaat de “gewone” huistelefoon; “Ben je al thuis?” Moeders belde even of we veilig zijn aangekomen. Beeldbellen is nadien nooit meer ter sprake gekomen. De smartphone met heel, heel veel opties? Die ligt bijna nooit opgeladen thuis en alleen in uiterste nood, een vakantie of een dagje weg, wordt deze meegenomen. De huidige 21ste eeuw is met de vroegere jaren 20 verenigd.
Ons huidige onderwijs is natuurlijk een bron van innovatie, vol rijke ontwikkelingen en natuurlijk met ‘toekomst scheppende’ verrassende mogelijkheden en kansen. Het onderwijs was na de start van de lockdown binnen 2 weken volledig digitaal, maar nu nog er mee leren omgaan. Je kan de techniek beheersen, weten hoe iets werkt maar dat wil nog niet zeggen dat je het beoogde resultaat gaat behalen. Digitaal onderwijs nu betekent dat wij (de ouderen) onze jongere generatie vertellen hoe ze gebruik moeten maken van de digitale middelen die wij ter beschikking stellen. Wij, die gewend zijn voor de klas te staan. Wij, die gewend zijn interactie te hebben. Wij, die gewend zijn om de verbinding te maken met onze studenten, gaan digitaal.
Zelf weet ik wel een en ander van techniek en hoe het te gebruiken maar wat ik gewend was te doen, moet toch echt op een hele andere wijze. Hoe zorg je dat de studenten geconcentreerd blijven? Hoe kun je focus houden en hoe kun je de verbinding blijven behouden? En dan doel ik niet op (wifi)verbinding maar op authentieke persoonlijke verbinding. Want ook al is het onderwijs digitaal gegaan binnen 2 weken, ons ritme van denken en handelen, is binnen het onderwijs nog van de prehistorie, ik bedoel pre-corona periode!